Dobry człowiek

Życie dobrego człowieka naprawdę nie jest lekkie.
Mróz zaczął robić się coraz większy,ale poranki rozświetlone lutowym słońcem nabrały wyjątkowego uroku.
W związku z tym coraz trudniej jest mi co rano zdążyć do pracy.
Po drodze mijam zawsze rozlewisko rzeki i często staję by rano zrobić kilka fotek. A to mgieł snujących się nad lodem, a to szadzi na gałązkach, a to dziwnych lodowych formacji na brzegu, gałęzi zatopionych w lodzie jak w bursztynie i tak dalej.
Nie są to długie postoje bo ręce szybko marzną a bateria w aparacie na mrozie też szybko wysiada.
A jeżeli jeszcze najdzie mnie fanaberia by ostre słoneczne światło kompensować błyskiem flesza to sesje są zaiście ekspresowo krótkie.
Niemniej jednak rano każda minuta jest na wagę złota. A odrobienie straconego czasu na naszej, oblodzonej i wyślizganej, drodze tysiąc osiemset sześćdziesiątej piątej kategorii odśnieżania, raczej nie wchodzi w rachubę.
Muszę się więc ostro gimnastykować.
Bo przecież rozwiązanie typu „wystarczy wyjechać z domu kilka minut wcześniej” jest równie banalnie proste co i trudne do zrealizowania.
Tak było i w ubiegły czwartek.
W sporym niedoczasie zbliżałem się do skrzyżowania z drogą, która zazwyczaj jest sucha, czysta i stwarzająca generalnie warunki ku temu by odrobinkę „popojedynkować” się z czasem.
Już witałem się z gąską. Już tylko kilkaset metrów. Kilkadziesiąt. Ostatni zakręt i...
Na środku ostatniej prostej zobaczyłem nieszczęśnika, który próbował pchać starego poloneza i jednocześnie go uruchomić.
Miejsce na te ewolucje trafiło mu się fatalne.
Mijając go uchyliłem szybę i zagadnąłem:
-Pomóc panu?
-No-wydyszał.-Jakby mógł pan mnie kawałek podholować żeby zapalił...
Cholera, zapowiadała się dłuższa interwencja. Tymczasem moje pytanie o pomoc należało tłumaczyć:
„Strasznie się spieszę,ale widzę,że ma pan problem więc ,mogę pana szybko popchnąć i popędzić dalej w swoich sprawach”.
-Ma pan linkę?-zapytałem z lekka nadzieją ,że zaprzeczy.
-Tak, tak oczywiście.
Co było robić. Zawróciłem. Ustawiłem samochód tak żeby można było podczepić hol i ruszyliśmy.
Podczas jazdy poczułem kilkakrotnie szarpnięcia świadczące o podejmowanych próbach odpalenia gruchota.
Zatrzymałem się i wysiadłem. Niestety. Pod maską poloneza panowała złowróżbna cisza.
-Niech pan chwilkę poczeka, coś sprawdzę-wydyszał kierowca i podniósł maskę.
Przez kilka minut gmerał we wnętrznościach, najwyraźniej konającego, pojazdu.
A ja przestępowałem z nogi na nogę.
Zerkając nerwowo na zegarek.
W końcu huknął klapą i westchnął.
-Nie wiem co jest. Może mnie pan jeszcze poholuje kawałek to akumulator się podładuje i może się uda?
Nie znam się specjalnie na mechanice,ale pomysł wydał mi się mocno naciągany. Ale „się jest dobrym i uczynnym człowiekiem” nie ?
-Dobra, niech pan wsiada i popróbujemy.
Uruchomiłem samochód modląc się by silnik zaskoczył. Co prawda dzień wcześniej zatankowałem pełen zbiornik gazu,ale benzyny potrzebnej na rozruch miałem tylko trochę-na dnie baku.
A bałem się z kolei zostawiać samochód „na chodzie” z kluczykami w stacyjce bo ostatnio mój centralny zamek robi psikusy i potrafi się znienacka zamknąć.
Pociągnąłem „poldka” spory kawał drogi, ale oczywiście nic to nie dało.
-To co. Podwiózł by mnie pan do miasta.
-Jasne-odparłem-a dokąd pan jedzie?
Wymienił miejsce, które było mi cholernie nie po drodze. No nic zobaczymy. Najwyżej wysadzę go koło jakiegoś przystanku i niech sobie radzi.
-Tylko wie pan tutaj go nie bardzo jest gdzie go zostawić. Podholowałby go pan na ten parking pod sklepem?
Zakląłem w duchu, ale oczywiście kiwnąłem głową.
Żeby zaciągnąć zwłoki poloneza we wskazane miejsce musieliśmy najpierw , z drogi podporządkowanej, wbić się na główną co było trudne, frustrujące, irytujące i czasochłonne a potem pokonać duże, strome i trochę oblodzone wzniesienie.
Co było równie pasjonujące.
W końcu jakoś się udało. Zebrałem szpargały z siedzenia i upierdliwy pechowiec wpakował się mi do wozu.
Ruszyliśmy i w tym samym momencie jego telefon zaczął wściekle dzwonić.
-Tak, tak, pani Aniu wiem, ale samochód mi się rozkraczył i tu pan kolega mnie podwozi.
-....
-Tak, wiem wyniki badań trzeba zawieźć. No robię co robię. Będę niedługo...
-...
-No wiem co poradzę. No zepsuł się grat. No...
-...
-Acha i pacjenta trzeba zawieźć? Na którą? O cholera.
-...
-Tak, tak. Pędzimy...-odsunął słuchawkę od ucha-To co podwiózł by mnie pan do pracy?
Ręce mi opadły.
-A konkretnie?
-Do szpitala bo wie pan ja kierowcą karetki jestem i godzinę temu powinienem być w robocie.
-Dobra!-westchnąłem z rezygnacją
Znowu przycisnął telefon do ucha:
-Pani Aniu! Pan kolega mówi,że mnie do samego szpitala podwiezie. No będziemy najszybciej jak się da.
Rozłączył się i zaczął mi dziękować.
-Nie ma sprawy trzeba sobie jakoś pomagać- uśmiechałem się dzielnie.
W duchu jednak jęczałem z rozpaczy.
Jednak telefon mojego pasażera ciągle dzwonił i wibrował. Co chwilę musiał się tłumaczyć i słuchać o tym,że bez niego cały system opieki zdrowotnej w województwie legnie w w gruzach.
Zrozumiałem więc, że nie tyle jest upierdliwy co rzeczywiście postawiony pod ścianą.
-Dobra, jak pan jesteś kierowca karetki to nawiguj, którędy będzie najszybciej przez te pieprzone korki.
-Ojej co ja bym bez pana zrobił...
-Dobra, nie ,ma sprawy widzę co się dzieje,niech pan mówi którędy!
-Na tym skrzyżowaniu w lewo!
-Na pewno? Przecież to dookoła...
-W lewo!
-Dobra!
I pomknęliśmy.
O ile można tak nazwać mozolne przebijanie się przez korki, zmienianie co chwilę pasa by zyskać pół metra odległości i inne podobne atrakcje.
Facet jednak wiedział co mówi i jazda zajęła nam zaskakująco mało czasu.
Pod koniec gość zaczął grzebać w kieszeniach.
-Wie pan co? Mam tylko całą stówę. Proszę.
-Niech pan nie żartuje- obruszyłem się.
-Ale naprawdę. Proszę.
-Daj pan spokój. Raz ja panu pomogę a kiedy indziej ktoś mi pomoże i tyle.
Myślałem,że go przekonałem ,ale po kilku sekundach znowu zaczął.
-A nie ma pan wydać reszty z tej stówy?
-Nie nie mam.
-Ojej!
Niech pan już da spokój. I niech się pan nie denerwuje. Zaraz będzie pan w pracy. Niech się pan już nie martwi.
Umilkł. Jednak tylko na chwilę.
-To może niech się pan koło tego kiosku przy szpitalu zatrzyma! To chociaż panu piwo kupię.
„Pierdolę twoje piwo! Nie ty jeden spóźnisz się do pracy!! Nie mam na to CZASUUUU!!!”-pomyślałem, ale na głos powiedziałem tylko żeby już odpuścił i się uspokoił.
Ostatnie metry pokonaliśmy w milczeniu.
Na jego szczęście.
Gdyby jeszcze raz zaproponował mi kasę zamiast na fotelu kierowcy karetki wylądowałby za chwilę na dentystycznym.
Bez jedynek.
Dwójek.
Trójek.
A prawdopodobnie również czwórek.
BO JA TO KURWA ROBIĘ Z DOBROCI SERCA!!!
TAK?!
ZROZUMIANO!?!
Straciłem masę czasu, spóźnię się do pracy ,ale...
POCZUJĘ SIĘ DOBRZE, BO JESTEM DOBRYM CZŁOWIEKIEM!
BARDZO K...A DOBRYM!!!!
I nie wezmę od ciebie kasy chociaż w portfelu mam tylko trochę bilonu, który mam mi starczyć do końca miesiąca.
Oczywiście nie powiedziałem tego głośno.
Bo przecież jestem DOBRYM CZŁOWIEKIEM.
Na szczęście nim pozostałem ponieważ facet schował portfel i tematu już nie poruszył.
Za to kiedy wysiadał sięgnął do schowka po moją wizytówkę:
-Tak na wszelki wypadek. Może jeszcze coś wymyślę.
I zanim zdążyłem go zrugać dodał:
-A jakby Pan czegoś potrzebował, jakieś badanie, na przykład rezonans-bo na to się strasznie długo czeka-to niech pan pyta o Tadeusza kierowcę. Na pewno pomogę!
To była uczciwa propozycja i humor znowu mi się poprawił.
Nie miałem już czasu by zajeżdżać na stację benzynową i pognałem prosto do firmy.
I humoru nie zepsuło mi nawet to,że kiedy po pracy próbowałem uruchomić samochód to okazało się, że nie ma paliwa na rozruch.
Rozrusznik zamielił tylko bezradnie i tyle.
Uśmiechnąłem się pod nosem i pomaszerowałem raźno, przez park, w stronę najbliższej stacji benzynowej.
Zaglądając po drodze do koszy na śmieci w poszukiwaniu butelki, do której będę mógł nalać benzynę.