Powrót do pracy

Powrót do pracy o dziwo przebiega łagodnie. Wręcz zbyt łagodnie o czym trochę dalej napiszę.
Przyczyn jest kilka.
Najważniejszą jednak jest to,że już trzecią dobę z rzędu księżniczki ze szkiełka budzą się w nocy tylko raz- w okolicach godziny trzeciej. Następna pobudka jest o siódmej więc już bez ekstremów.
Za to czasem z ekstrementami,ale to zupełnie inna historia.
Tak więc w poniedziałek do pracy pojechałem względnie wyspany,wykąpany, najedzony i wyluzowany.
Wszystkie zaplanowane na ten poranek spotkania odbyły się szybko, sprawnie , przyjemnie i wkrótce mogłem spokojnie usiąść z kawą przy kompie żeby kontynuować pracę. I nawet tu nie było ciśnienia bo,co rzadkie w moim fachu,naprawdę nie musiałem się spieszyć.
Kiedy po dwóch godzinach prostowałem gnaty pomyślałem sobie ,że naprawdę teraz wypoczywam.
Nie zmieni tego to,że kiedy po porannym karmieniu żegnałem się z moimi dziewczynami i jedna z bliźniaczek uśmiechnęła się do mnie promiennie to aż mnie ścisnęło w dołku na myśl,że mam je zostawić.
Było przykro, ale co robić.
Za to w pracy złapałem się na myśli „kurcze jaki spokój, nikt nie płacze, nic nie chce, nie ma pieluch z zawartością... relaks i luzzzzik”.
Nie przeszkadzał mi nawet huk i łomot za ścianą. Od kilku dni w firmie trwa remont toalet i łazienek.
Wielu kolegów i koleżanek twierdzi,że są wykończeni tym hałasem.
Hałasem, którego ja wcale nie słyszę :-)
Bo jest on pozbawiony znaczenia. Płacz córek zazwyczaj oznacza,że czegoś potrzebują, coś im si stało albo chcą żeby je przytulić. Więc człowiek jest w ciągłej gotowości.
Tymczasem panowie z ekipy remontowej sami dbają o swoje potrzeby, nad bezpieczeństwem czuwa behapowiec a gdybym spróbował któregoś z fachowców przytulić zapewne dostałbym po mordzie.
No i kiedy taki wypoczęty, w doskonałym humorze wróciłem do domu i koleżanka małżonka zapytała jak było w pracy to odpowiedziałem szczerze i entuzjastycznie.
A trzeba było ugryźć się w język i pohamować entuzjazm.
Po moim oświadczeniu zapadła cisza a temperatura w pokoju zaczęła gwałtownie spadać.
Musiałem więc błyskawicznie, zanim któreś z nas dorobi się odmrożeń, wyjaśniać, że tylko tak mi się powiedziało, że przecież tęskniłem, że znowu ten pieprzony kierat, harówa, szef nie docenia, ktoś z przekąsem dopomina się flaszki na spóźnione uczczenie narodzin, że hałas, dno i beznadzieja.
No i jakoś tam powolutku słupek rtęci zaczął powolutku zbliżać się do temperatury pokojowej.
A jednak kiedy następnego dnia rano zbierałem się do pracy nie mogłem pozbyć się wyrzutów sumienia,że ja to sobie jadę popracować a koleżanka małżonka musi sama zmagać się z naszymi pociechami i ich potrzebami.